курица на белорусском языке

Ответ на пост «10 забавных белорусских словечек»

Русской приставке «от» соответствует белорусская «ад». «аДпетыя мухляры».

Мытня, и вправду не от слова мыться, а от слова мытарить (мучительно затягивать время, цепляясь к мелочам и придумывая отговорки, долго и нудно выматывать нервы), а таможенник, соответственно мытарь. Сборщик налогов тоже мытарь по-белорусски.

А вот в лазне очень даже лазят. Во-первых вход был низкий, туда еще залезть надо было, а потом еще лазить по полкам, что бы попариться.

А страхар-бляхар и меня впечатлил, не зналахотя все верно,

А моему мужу больше всего нравятся слова «вавёрка» (белка) и прыщэпка (прививка).

«Мытня, и вправду не от слова мыться, а от слова мытарить (мучительно затягивать время, цепляясь к мелочам и придумывая отговорки, долго и нудно выматывать нервы), а таможенник, соответственно мытарь. Сборщик налогов тоже мытарь по-белорусски.»

Раз уж взялись слова разбирать.

Ну и вообще: все, что отличает белорусский от русского, это:

— чудом сохранившиеся древнерусские реликты, утраченные в русском

— заимствования из польского (отдельная история)

— заимствования из идиша или через идиш из немецкого (в основном, ремесленная терминология)

Все вышеописанное объясняется, главным образом, историческими обстоятельствами складывания белорусского языка

Если вам случится заехать в Несвиж, там на стене прохода в Слуцкой браме висит табличка (висела лет 40 назад, когда я ее видел) где на польском 300-летней примерно давности в стихах разъясняется необходимость уплаты пошлины

Источник

Курица на белорусском языке

Жылі-былі дзед ды бабка. Была ў іх курачка-рабка.

Знесла курачка яечка, ды не абы-якое, а залатое.

Дзед біў-біў—не разбіў.

Баба біла-біла — не разбіла.

Мышка бегла, хвосцікам махнула, яечка ўпала і разбілася.

Дзед плача, баба плача, а курачка кудахча:

— Не плач, дзед, не плач, баба: знясу вам яечка другое — простае, а не залатое.

Пасадзіў дзед рэпку. Вырасла рэпка вялікая-вялікая.

Пайшоў дзед рэпку з зямлі цягнуць.

Цягне-пацягне, выцягнуць не можа.

Паклікаў дзед бабку.

Бабка за дзедку, дзедка за рэпку — цягнуць-пацягнуць, вы цягнуць не могуць.

Паклікала бабка ўнучку.

Унучка за бабку, бабка за дзедку, дзедка за рэпку—цягнуць-пацягнуць, выцягнуць не могуць.

Паклікала ўнучка Жучку.

Жучка за ўнучку, унучка за бабку, бабка за дзедку, дзедка за рэпку — цягнуць-пацягнуць, выцягнуць не могуць.

Паклікала Жучка кошку.

Кошка за Жучку, Жучка за ўнучку, унучка за бабку, бабка за дзедку, дзедка за рэпку — цягнуць-пацягнуць, выцягнуць не могуць.

Паклікала кошка мышку.

Мышка за кошку, кошка за Жучку, Жучка за ўнучку, унучка за бабку, бабка за дзедку, дзедка за рэпку — цягнуць-пацягнуць — выцягнулі рэпку!

Жылі-былі дзед Ды баба.

Вось і кажа дзед бабе:

— Схадзі, старая, па кадушцы паскрабі, па скрыні памяці, ці не наскрабеш мукі на калабок.

Узяла баба крыльца, па кадушцы паскрэбла, па скрыні памяла і наскрэбла мукі жмені дзве.

Замясіла муку на смятане, зрабіла калабок, спякла ў масле і на акенца студзіць паклала.

Калабок паляжаў, паляжаў, узяў ды і пакаціўся — з акна на лаўку, з лаўкі на падлогу, па падлозе да дзвярэй, скок цераз парог— ды ў сенцы, з сенцаў на ганак, з ганка на двор, са двара за вароты, далей і далей.

Коціцца калабок па дарозе, насустрач яму заяц:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Не еш мяне, заяц, я табе песеньку паспяваю:

I пакаціўся па дарозе — больш яго заяц і не бачыў Коціцца калабок, насустрач яму воўк:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Не еш мяне, шэры воўк, я табе песеньку паспяваю

I пакаціўся па дарозе — больш яго воўк і не бачыў. Коціцца калабок, насустрач яму мядзведзь:

— Калабок, калабок, я цябе з’ем!

— Дзе табе, касалапаму, з’есці мяне!

I зноў пакаціўся — больш мядзведзь яго і не бачыў.

Коціцца калабок, насустрач яму лісіца:

— Калабок, калабок, куды коцішся?

— Калабок, калабок, паспявай мне песеньку!

Калабок і заспяваў:

— Ах, песенька прыгожая, ды чую я кепска. Калабок, калабок, сядзь мне на носік, браток, ды паспявай яшчэ разок, мацней.

Калабок ускочыў лісіцы на нос і заспяваў мацней тую ж песеньку.

— Калабок, калабок, сядзь мне на язычок ды паспявай апошні разок.

Калабок скок лісіцы на язык, а лісіца яго — гам! — і з’ела.

Цецярук сядзеў на дрэве. Лісіца падышла да яго і кажа:

— Добры дзень, цецеручок, мой дружок! Як пачула твой галасок, дык і прыйшла цябе праведаць.

— Дзякуй на добрым слове,— сказаў цецярук.

Лісіца прыкінулася, што недачувае, і кажа:

— Што ты там гаворыш? Не чую. Ты б, цецеручок, мой дружок, спусціўся на траўку пагуляць, пагаманіць са мною, а то я з дрэва цябе не чую.

Источник